DİPNOTLAR:
1) D. Puchala, International Politics Today (New York: Mead,
1971), s. ı.
2) K. N. Waltz, Theory or International Politics (New York:
Random House, 1979),
ss. ı-3.
3) Webster's Third New International Dictlonary (Springfield: G
& C Meriam
Co., 1968), s. 1181.
4) Rosenau, uluslararası ilişkilerdeki "sınır" sorununun,
yıllar boyunca, akademisyenler
arasında en az gerçek sınırların uluslar arasında neden
oldukları kadar ciddi tartışmalara
sebebiyet verdiğini vurguluyor. Bkz. J. N. Rosenau (der.),
International Politics
and Foreign Policy (New York: Free Press), 1969, s. ı.
5) Quincy Wright, bir araştırmasında, uluslararası ilişkiler
disiplinine katkıda bulunan bir
düzineden fazla alandan bahsetmektedir. Bkz. The Study of
International
Relatlons (New York: Appleton. 1955), s. 15. O zamandan beri,
modeloluşturma,
davranış analizi, ekoloji, güvenlik çalışmaları,
karşılaştırmalı politika, alan çalışmaları,
sosyal psikoloji, simülasyon gibi uluslararası ilişkiler
analizlerine katkıda bulunan daha
başka alanlarında ortaya çıkmasıyla birlikte bu sayının
rahatlıkla ikiye katlandığı
söylenebilir.
6) Buradakine benzer bir uluslararası ilişkiler tanımlaması
yapan Pearson/Rochester
uluslararası etkileşimlerin tarafları ve alabileceği şekilleri
kapsayan bir tablo'da yapmış:
a) devlet - devlet; b) devlet - devlet dışı aktör; c) devlet
dışı aktör - devlet dışı aktör.
Bkz. F. S. Pearson ve J. M. Rochester, International Relatlons:
The Global
Condltlon In the Late Twentleth Century, 2. Baskı (New York:
Random House,
1988), s. 12, Tablo 1.1. "
7) K. Waltz, Man, the State and War (New York: Columbia
University Press. 1959).
Uluslararası ilişkilerdeki analiz düzeyi meselesine ikili bir
ayırım (ulusal devlet ve
uluslararası sistem) getiren diğer önemli bir çalışma için
bkz. J. D. Singer. "The Level
of Analysis Problem in International Relations". K. Knorr ve
S. Verba (der.). The
International System; Theoretıcal Essays (Princeton: Princeton
University
Press, 1961), ss. 77-92.
8) Benzer düzenlemeler için bkz. J. E. Dougherty ve R. L.
Pfaltzgraff, Contendlng
Theorles of International Relatlons; A_ Comprehenslve Survey
(New York:
Harper Collins, 1990), ss. 22-25; P. R. Viotti ve M. V. Kauppi,
International Relations
Theory: ;Realism, Pluralism, Globalism. 2. Baskı (New York:
MacMillan, 1993), s. 14.
9) Singer, op. clt., s. 78.
10) M. Weber, Methodology of the Social Sclences (New York: Free
Press, 1949),
ss. 81 ve 84.
11) J. A. Vasquez (der.), Classlcs of International Relatlons,
2. Baskı (Englewood
CliCfs: Prentice Hall. 1990), s. 68. Metodolojik meselelerin
araştırıldığı iyi bir çalışma
için bkz. K. Knorr ve J. N. Rosenau (der.), Contendıng
Approaches to
International Politics (Princeton: Princeton University Press,
1969). Ayrıca hem
metedolojik hem de paradigmatik konuları içeren bir incelenme
için bkz.
Dougherty IPC a1t7.graff, op. clt.
12) E. H. Carr, The Twenty Years' Crlsls, 1919-1939 (London:
MacMillan, 1939).
13) Buradaki davranışsalcılığı (behaviourailsm), sosyal
bilimlerdeki daha farklı bir
tartışmanın tarafı olan ve "sosyal bilim çalışmaları resmi
kurumlarla değil fakat bireysel
insan davranışları ile meşgul olmalıdır" görüşünü savunan
Chicago Okulu ile özdeşleşmiş
davranışçılık (behavlourlsm) ile karıştırmamak lazımdır.
14) K. W. Deutsch, Nationalism and Social. Communlcatlon (New
York: Wiley,1953); J. N. Rosenau, Llnkages Politics (New York: Free Press,
1969); D. Singer,
'The Behavioural Science Approach to International Relations:
Payoff and Prospect",
SAIS Review, C: ID, Yaz 1966, ss. 12-20; M. Kaplan, "The
Greate Debate:
Traditionalism vs. Science in International Relations", World
Politics, C: 19, 1966,
ss. 1-20; ve M. Kaplan, System and Process In International
Politics (New
York: Wiley, 1957).
15) Deutsch gibi bazı davranışçılar hem "kantitatif" hem de
"kalitatif" analizlerin
kullanılmasını isterken, Singer'ın başını çektiği bir grup ise
geleneksel yaklaşımlara
yönelttikleri eleştirilerinde ve kantitatif tekniklerin
kullanılması konusunda daha
kararlıydılar. Bkz., örneğin, K. W. Deutsch, 'Toward an
Inventory of Basic Trends and
Patterns in Comparative and International Politics", American
Poııtical Sclence
Review, C. 54, Mart 1960, ss. 34-57; Singer, Ibld.; J. N.
Rosenau, The Scientific
Study of Foreign poııcy (New York: Free Press, 1971).
Geleneksel akdemisyenlerin
bu konudaki endişelerini yansıtan bir çalışma için bkz. H.
Bul1, "International Theory:
The Case for the Classical Approach", Knorr/ Rosenau, op. cit.,
ss. 20-38.
16) Bu tartışmalar üzerine daha fazla bilgi için bkz. R. Cox, "Social
Forces, Sıates and World
Ordcr", Mil1ennium, C: 10 (2), Yaz 1981, ss. 126-155; M.
Foucault, The
Archaelogy of Knowledge (New York: Free Press, 1976); ve J.
Lapid, "The Third
Debate: On the Prospects of International Theory in a
Post-Pozitivist Era",
International Studies, C: 33 (3), Eylül 1989.
17) T. S. Kuhn, The Structure of Scientırıc Revolutlons (London:
Chicago
University Press, 1970). Türkçesi: N. Kuyaş (Çev.), Bilimsel
Devrimlerin Yapısı,
4. Baskı (İstanbul: Alan yayıncılık, 1995).
18) Uluslararası ilişkilerde bir genel teorinin oluşturulamamasını 'eleştiren ve bunun
nedenlerini araştıran bir çalışma için bkz. M. Wight. "Why Is
There No International
Relations Theory?", H. Butterfield ve M. Wight (der.),
Diplomatic Investlgatlons:
Essays \n the Theory of International Politics (London: Aııen
Unwin, 1966),
ss. 17-34.
19) Kuhn ve diğer bilim felsefecilerinin "paradigma"
teriminden
ne anladıkları konusunda
bkz. Kuhn, op. clt.; J. Stephens, "The Kuhnian Paradigm and
Poliıical Inquiry",
American Journal of Pollttcal Sclence, C: 17, 1973, ss.
467-488; T. Ball,
"From Paradigms to Research Programs", American Journal of
Polltlcal Sclence,C: 20, 1976, ss. 151-177; A. F. Chalmers, What Is This Thlng
Called Sclence,
2. Baskı (Milton Keynes: Open university Press, 1982); ve R.
J. Bemstein, T h e
Restructurlng of Social and Polltlcal Theory (London: Meıhuen,
1979), 1 ve2. bölümler.
20) Kuhn, op. clt., s. viii. Khun'a göre herhangi bir alandaki
bilimsel araştırma sürekli
olarak "normal" ve "devrimci" bilim dönemleri arasındaki
değişimlere tanık olur. Normal
bilim döneminde gerçekleştirilebilecek teori, kullanılacak
araştırma metotları, yapılacak
deneyler v.b. hakkında tek bir bakış açısının egemenliği söz
konusudur. Bilim adamları
araştırma alanlarını sadece bu belirli şekillerde görürler ve
başka alternatifler fazla
düşünülmez. Fakat bir süre sonra bu genel kabul görmüş olan
paradigma sorgulanmaya
başlanır ';e dolayısıyla devrimci değişim süreci başlamış
olur. Bu süreçte eski
paradigmanın yerine geçebilecek çeşitli alternatifler ortaya
atılır. Bu birbiriyle çatışan ve
yarışan paradigmaları değerlendirecek kesin kurallar yoksa da,
genel kabul. sonunda bir
alternatifin etrafında toparlanır ve bu görüş yeni bir normal
bilim dönemini egemenliği
altına alacak olan paradigma haline gelir. Tek bir egemen
teorik perspektifin
yokluğunda, Kuhn'un tanımladığı şekli ile paradigmanın genelde
politika bilimine ve
özel olarak da uluslararası ilişkilere uygulanması çeşitli
şüpheler uyandırır. Ancak bu
terim genellikle politika biliminde -ve uluslararası
ilişkilerde- ki analizlerde çoğunlukla
aynı anda var olarak birbirleriyle yarışan ve zaman zaman
birinin daha çok öne çıktığı
teoriden geniş yaklaşımları, perspektifleri tanımlamakla
kullanılabilir. Bu kullanım iki
veya daha fazla genel yaklaşımın aralarındaki farkların
birbirleriyle anlamlı diyaloga
engel olacak boyutlarda olduğunu ve bir paradigmanın etkisinde
kalan teorilerin
birbirleriyle olan benzerliklerinin farklılıklarından daha
büyük olduğunu ima eder.
21) Bkz. J. N. Rosenau, "Order and Disorder in the Study of
World Politics", R. Maghmori
ve B. Ramberg (der.), GlobalismVersus Reallsm: International
Relations'
Third Debate (Boulder: Westview, 1982), ss. 1-7. Pek çok
akademisyen uluslararası
ilişkiler teorisinin II. Dünya Savaşı sonrası gelişimi için
benzer bir 3-ayaklı ayırım görmüşlerdir. Bkz. Waltz, Man, State and War; R. D. McKinlay
ve R. Little, Global
Problems and World Order (Wisconsin: University of Wisconsin
Press, 1986);
Viotti/Kauppi, op. cil. Bizim buradaki kategorilerimizde
özellikle H. Bull, T h e
Anarchlcal Soclety: A Study of Order In World Politics (New
York:COl!1mbia University Press, 1977); Banks, M., "The Inter-paradigm
Debate", M. Light ve
A. J. R. Groom (der.), International Relatlons: A Handbook of
Current
Theory (London: Pinter, 1985), ss. 7-27; S. Gill ve D. Law,
The Global PoıitiCal
Economy (Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1981); ve
M. Wight,
International Theory: The Three Tradltlons (Leichester:
Leichester University
Press, 1991)'in tartışmalarından faydalanılmıştır. Wight
uluslararası ilişkiler teorilerini incelerken realist gelenek,
rasyonalist bakış açısı ve devrimci yaklaşım şeklinde üç
paradigma kullanırken, MacKinlaylLittle, dünya düzenini
açıklarken liberal, sosyalist ve
realist modelleri kullanıyorlar. Öte yandan Waltz'un
uluslararası etkileşimleri tanımlarken
kullandığı 1, 2 ve 3. imajları sırasıyla devrimci-globalist,
rasyonalist-plüralist ve
realisı-gelenekçi paradigmaları yansıtır. Bu makalede,
paradigmalarla ilgili
açıklamalarımda ayrıca Viottil Kauppi'nin "Uluslararası
İlişkilerin Alternatif Görüntüleri"
adlı tablosundan faydalandım.
22) Bkz. op. cit., s. 12, Tablo 1.1.
22) F. H. Hinsley, 'The Concept of Sovereignty and the Relations
Between States", J. C.
Farrell ve A. P. Smith (der.), Theory and Reality Jn
International Relations
(New York: Columbia University Press, 1967), ss. 58-64.
23) A. Lijphart "The Structures of the Theoretical Revolution
in International Relations",
International Studies Quarterly, C: 18, 1974, s. 54'e göre,
her ne kadar
Morgenthau yaklaşımını uluslararası ilişkilere yeni bir bakış
açısı olarak sunuyorsa da,
ortaya koyduğu şekli ile realizm, sadece geleneksel güç
politikası yaklaşımı ile güç
dengesi teorisinin rafine edilmiş hali ile yeniden
sunulmasıdır ve idealist-realist
tartışması da sadece geleneksel paradigmanın içindeki bir
fikir ayrılığını temsil eder. İkisi arasındaki fark güç dengesi teorisi ile dünya devleti,
dünya toplumu ve ortaklığa güvenlik teorileri arasındaki farklılığa benzer bir yapıdadır.
Burada adı geçen teorilerin
kısa bir açıklaması için bu makalenin 17-19 sayfalarına
bakınız.
24) T. L. Knutsen, A History of International Relatlons Theory
(Manchester:
Manchester University Press, 1992), s. 235.
25) Waltz, Man, State and War.
26) Örneğin Bkz. R. Aron " What is a Theory in International
Relations", Farrcl/Smith, op.clt., ss. 1-22; R. Aron, "The Anarchical Drder of Power", S.
H. Hoffman (dcr.),Condltlons of World Order (Boston: Houghton Mifflin, 1968); ve
S. H. Hoffman,"International Systems and International Law", Knorr/Verba,
op. clt., ss. 205-237.
27) Knutsen, op. clt., s. 235, bunu transaksiyonel paradigma
olarak adlandırıyor.
28) R. O. Keohane ve J. S. Nye. (der.), Transnational Relatlons
and World
Politics (Cambridge. Mass.: Harward University Press. 1971).
29) Bkz. Knuısen, op. cit.
30) Aktaran Lijphart, op. clt., ss- 43-44.
31) Uluslararası ilişkilerle ilgili ilk temel kavramların
oluşmaya başladığı bu dönemle ilgilidaha fazla bilgi için bkz. Knutsen, op. clt., 1 ve 2. bölümler;
Lijphart, op. clt., ve A.Lijphart (deL), World Politics: The Wrltlngs of Theorists and
Practltloners, Classical and Modern (Boston: Allyn and Bacon,
1971).
32) Aktaran Lijphart, World Politics, s. 53.
33) ıbld., s. 44.
34) E. B. Hass, "The Balance of Power: Prescription, Concept, or
Propaganda?", WorldPolitics, C. 5, Temmuz 1953, s. 458.
35) Bkz. Lijphart, World Politics, s. 64.
36) H. Bull, "Society and Anarchy in International Relations",
Butterfield/Wight, op. clt.,s. 36.
37) 1. 1. Claude, Ir., Power and International Relatlons (New
York: Random House,1962), s. 9.
38) M. Wight, "Western Values in International Relations",
Butterfield/Wighı, op. dt., ss.89-131.
39) Her ne kadar Lock da Hobbes gibi devletlerarası ilişkileri
"doğa hali" kavramı ile
açıklarsa da, ondan farklı olarak bunun sürekli bir savaş hali
olduğunu düşünmez.
40) H. Bull, "The Grotian Conception of International Society", Butterfield/Wight, Ibld.,ss. 51-73.i
41)
41 Çağdal! uluslararası ilişkilerde siyasi larih yaklaşımıyla
yapılan önemli bir çalışma için
bkz. A. J. P. Taylor, The Orlglns of the Second World War (London:
Pcnguin
Books. 1964).
42) Pearson/Rochester. op. clt.
43) Carr, op. cit.
44) H. J. Morgenthau, PolitIcs' Among Nations (New York: Alfred
Knopf. 1948).Türkçesi: B. Oran ve O. Oskay (çev.), Uluslararası Polıtıka
(Ankara: Türk Siyasi İlimler Derneği, 1970).
45) A. H. Kissinger, A World Restored (Boston: Houghton Mifnin,
1957) ve AmericanForeign Policy: Three Essays (New York: W. W. Norton, 1969);
Wa1tz, Theoryof International Politics; G. F. Kennan, American Diplomacy,
1900-1950(Chicago University Press, 1951).
46) F. Northedge, The International Politlcal System (London:
Faber & Faber,1976); Bull, Anarchical Society; A. James, Soverelgn Statehood
(London:Allen & Unwin, 1986); MacKinlay/Little. op. clt.; M. Donelan.
Elements ofInternational Polltical Theory (Oxford: Clarendon, 1990); J.
Mayal,Nationalism and International Society (Cambridge: Cambridge
University Press,1990); A. Watson, The Evolution of International Society (London:
Routledge,1992); ve Wight, International Theory.
47) Realist varsayımlann -oldukça ayrıntılı ve kuvvetli bir
eleştirisi için bkz. J. Roscnberg."What's the Matter wiıh Realism". Review of International
Studies, C. 16 (3),Ekim 1990.
48) K. W. Deutsch, Nationalism and Social Communicatlon
(Cambridge, Mass.:MIT Press, 1953); ve J. N. Rosenau (cd.), Linkage Politics:
Esssays on theConverğence of National and International Systems (New York:
Free press,1969)'da geleneksel devletten devlete ilişkileri by-pass eden
toplumlararası gayrı resmi
ilişkiler üzerinde yoğunlaşırken, M. Kaplan, System and
Process In
International Politics (New York: Wiley, 1957)'de uluslararası
sistemIerIe ilgili
daha "bilimsel" teoriler geliştirdi.
49) İki okul arasındaki tartışma Knorr Rosenau ile
başladı. Ayrıca bu konuda
Rosenau ve Northedge arasında yapılan ateşli tartışma için
bkz. Millenium, C. 5 (1),1976.
50) F. Halliday, RethlnkIng International RelatIons (London:
MacMillan, 1994), 's.
ı3.
51) B. White, "Analysing Foreign Policy: Problems and Approaches",
M. Clarke ve B.White (der.), UnderstandIng ForeIgn PolIcy: The ForeIgn PolIcy
SystemsApproach (Aldershot: Gower, 1989), s. 5
52) R. Synder, v.d., Foreign poııcy Declslon-Maklng (New York:
Free Press, 1962).
53) Keohane/Nye, op. clt.
54) K. Wa\tz, "The Myth of National Interdependence", C.
Kindelberger (deL), T h e
International Cooperation (Cambridge, Mass.: MIT Press, 1970).
55) Neo-realizmin genel bir incelemesi ve eleştirisi için bkz.
R. O. Keohane (cd.).
Neoreallsm and Its erlties (New York: Columbia University
Press, 1986).
56) S. Krasner.Struetural Conrııet: The Third World Agalnst
Global
L1berallsm (Berkeley, CA: University of Califomia Press.
1985).
57) R. Tucker, The Inequaııty of Nations (London:Martin
Robertson, 1977).
58) Bull, Anarchlcal Soclety; Waltz, Theory of International
Politics.
59) R. Gilpin, War and Change In World Politics (Cambridge:
Cambridge University
Press, 1981).
60) S. Strange, States and Markets: An Introduction to
International Polltlcal
Economy (London: Pinter, 1989); Keohane, op. clt. ve Hegemony:
Cooperatlon
and Dlscord In the World Polltlcal Economy (Princeton:
Princeton University
Press, 1987); Krasner, op. clt.
61) J. Burıon, World Soclety (Cambridge: Cambridge Univeğsity
Press, 1972). Burton'un
eleştirisi için bkz. C. Hill, "Implications of the World
Society Perspective for National
Foreign Policies", M. Banks (ed.), Conflict In World Society:
A NewPerspective on International Relations (Brighton: Wheatsheaf,
1984).
62) Tarihscl sosyoloji ile uluslararası ilişkiler arasındaki bu
etkileşimin örnekleri için bkz.J. Hall, Powers and L1bertles (London: Pelican, 1986); M. Mann,
The Sources or
Social Power, Cılt i (Cambridge: Cambridge University Press,
1988); ve M. Mann
(der.), The RIse and Decllne or the Natlon State (Oxford:
Basil Blackwell,1990).
63) Bu makalede, eleştirel teori ve postmodern yaklaşımlarla
ilgili çeşitli kavramlardan
bahsedilirken, bunların Türkçe karşılıkları üzerinde henüz bir
anlayış birlikteliği
oluşmadığından, kavram kargaşasından kaçınmak amacıyla zaman
zaman sadece İngilizceleri kullanılmıştır.
64) C. Brown, International Relatlons Theory: New Normative
Approaches
(New York, London: Harvester, 1992), s. 195.
65) Örneğin, Cox eleştirel teoriyi varolan düzenden ayrı duran
ve onu eleştiren teori olarak
tanımlıyor. Hoffman ise Cox'u onaylamakla birlikte eleştirel
teoriyi daha çok Jürgen
Habermas'ın Frankfurt Okulu'yla adlandırıyor. Benzer
şekilde Coker Postmodern'i
geniş olarak periyodik anlamında kullanırken Der Derian ve
Shapiro postmodern
yaklaşımı Ilterary theory ve anti-analitik felsefe ile
alakalandırıyor. Ashley
postmodernizmi poststructuralızmle aynı anlamda kullanırken,
Der Dcrian
postmodern yerine geç-modem terimini kullanıyor. Bkz. R. K.
Ashley, "Living on
Borderlines: Man, Poststructuralism and War", J. Der Derian ve
M. Shapiro (der.),
Internatlonal/Intertextual Relatlons: Postmodern Readings of
World
Politics (Massachusettes: Legxington Books, 1989); C. Coker, "Postmodernity
and the
End of the Cold War: Has War Been Disinvented?", Review of
International
Studies, C. 18 (3), 1992, ss. 189-198; Cox, op. clt.; R. Cox,
Productlon Power
and World Order: Social Forces in the Makıng of History (New
York:Columbia University Press, 1987); J. Der Derian, Antldlplomacy:
Spies, Terror,
Speed and War (Oxford: Blackwell, 1992); M. Hoffman, "Critical
Theory and the
Inter-Paradigm Debate", MlIlennlum, C. 16 (2), 1987, ss.
231-249.
66) A. Groom ve M. Light (der.), Contemporary International
Relatlons: A Gulde
to Theory (London, New York: Pinter_Pub., 1994), s. 56.
67) Habermas hakkında bkz. Bersıein, op. cU. ve R. Berstein (dcr.),
Habermas and
Modernlty (Cambridge: Polity, 1985), T. MacCarthy, The
Crltlcal Theory of
Jurgen Habermas (London: Hutchinson, 1978).
68) 1. Habennas, Knowledge and Human Interests, çev. J. Shapiro
(London, Boston:
Beacon, 1972).
69) Hoffman, Critlcal Theory. Elqtirel teoriyi uluslararası
ilişkilerdeki dördüncü
paradigma olarak gören bir diğer teorisyen de Andrew Linklater
idi. Bkz. Beyond
Realism and Marxism: Critlcal Theory and International
Relatlons
(Basingstoke. New York: MacMi11lan. 1990) ve "The Question of
the Next Stage in
International Relations Theory: A Critical-Theoretical Po int
of View". Mıııennium, C.
21 (1). Bahar 1992. ss. 77-98.
70) R. Co x, "Gramsci, Hegemony and International Relations",
Millennium, C. 12 (2).
Yaz 1983, ss. 162-175; Social Forees, States and World Order; Production,
Power and World Order; ve "Postcript 1985", Keohane,
Neorealism and Its
Crltics.
71) Hoffman, Crltlcal Theory.
72) Postmodern yaklaşımların metodolojik bir eleştirisi için
bkz. J. A. Vasquez, "The Post-Positivist Debate: Reconstructing Scientific Inquiry and
International Relations Theory
Af ter Enlightenment's Fall", K. Booth ve S. Smith (der.),
International Polltlcal
Theory Today (Cambridge: Polity, 1994). Bu okulun ortaya
çıkışıyla ilgili bir çalışma
için bkz. M. Hoffman, "Restructuring, Reconstruction,
Reinscription and Rearticulation:
Four Voices in Critical International Theory", Mıllenlum, C.
16 (2), 1987.
73) R. K. Ashley, "Geopolitics of Gcopolitical Space: Toward a
Critical Social Theory of
International Politics", Alternatlves, C: 12, Ekim 1987, ss.
403-434; ilc "Untying
the Sovereign State: A Double Reading of the Anarchy
Problematique", Mlllennlum,C: 17 (2), Yaz 1988, ss. 227-262; R. K. Ashley ve R. B. J.
Walker (der.), "Spcaking the
Language of Exile: Dissident Thought in International Studies",
International
Studies Quarterly, special issue, C. 34 (3), Eylül 1990; W. E.
Collonny,
Identlty/Dlfference: Democratlc Negotlatlons of Polltical
Paradox
(Ithaca: Comcil University Press, 1991); Der Derian/Shapiro,
op. clt.
74) y. Lapid, op. cit. ve "Quo Vğdis International Relations?
Further Reflections on The
'Next Stage' of International Theory", Ml11ennium, C. 18 (1),
Bahar 1989, ss. 77-88.
75) Ashley/Walker, op. dt. Ashley'in ilk çalışmaları oldukça
konvansiyonel çalışmalardı
ve daha çok neo-realizme yönelik sert ataklarıyla tanınmıştı.
Bkz. "The Powerty of
Neorealism", InternationalOrganizations, C. 38 (2), 1984, ss.
225-86.Tamamiyle postmodern ilk çalışması L1vlng on Borderlines'dır.
Walker'in gelişimi
de benzer olmuştur. Ön"ceki çalışmaları Dünya Düzeni Modelleri
Projesinden
kaynaklanmıştı ve açıkça modernist ve postmodernden çok
eleştirel idi. Fakat daha
"sonraki realizm ve egemenlik eleştirileri ilc politik teori -
uluslararası teori ilişkisini
araştırdığı çalışmaları giderek daha postmodern oldu.
76) J. Der Derian, On D1plomacy: A Genealogy of Western
Estrangement
(Oxford: Blackwell, 1987); "Introducing Philosophical
Traditions in International
Relations", Mıııennium, C: 17 (2), Yaz 1988, ss. 89-193; ve "The
Boundaries of
Knowledge and Power in International Relations", Der Derian/Shapiro,
op. clt., ss. 3-10.
77) Der Derian, Antldiplomacy; M. J. Shapiro, "Strategic
Discourse/Oiscursive Strategy:
The Representation of 'Seeurity Policy' in the Video Age",
Ashley/Walker, op. dt., ss.327-340.
78) Postmodern bakış açısının günilmüzün uluslararası olaylarına
yapabileceği katkılara ışık
tuıabilecek çalışmalar için bkz. J. Der Derian, "SIN:
International Theory, Balkanisationand the New World Grder", Millennium, C. 20 (3), Kış 1991, ss.
485-506; C. Norris,
Postmodernism, Intellectuals and the Gulf War (London:
Lawrence and. Wishart, 1992).
79) Bu alanda Spegele'nin Ashley'i eleştirisi öncü bir çalışma.
Bkz. R. D. Speegcle, "Richard
Ashley's Discourse for Inıernational Relations", Millennium,
C: 21 (2), 1992, ss.
147-182. N. J. Rengger ve M. HoCfman (der.), Beyond the Inter-Paradlgm
Debate: Critica i Theory and International Relatlons (Hempstead:
Harvester,
1995) ise eleştirel teori ve postmodern analizlerin
savunucularına ve eleştirilerine
birlikte yer veren ilk çalışma. Aynca postmodernizmin oldukça
kapsamlı iki eleştirisi
için bkz.' P. Dews, Logics of Disintegration (London:Verso,
1986); E. Gellner,
Post-modernism, Reason and Rellgion (London: Routledge, 1992).
80) Der Derian/Shapiro, op. cU., ss. ix-x; ve Halliday, op. cit.,
ss. 37-45.
81) Örneğin Ashley uluslararası ilişkilerin post-structural ve
postmodern bir teorisini
üretmeyi reddediyor. Kendi ifadesi ile amacı "modernUy"
rejiminin içinde ya da dışında olmayan bir bakış açısından
poststructuralist olmayan
teorilerde bulunan
aykırılıklan ve çelişkileri ortaya çıkarımaktır. Bkz. Ashley,
L1ving on Borderlines.
82) Brown, op. cit., s. 218. Örneğin Ashley'in Waltz'u
deconstruction'ının realist
düşüncenin uluslararası ilişkilerin çağdaş teorik söylemindeki
egemenliğine ne etkisi
olacağı, olabileceği, hatta olması umulduğunu görmek oldukça
zor. Alternatif teoriler
83) 0er Oerian, AnHdlplomacy; Shapiro, Strateglc Dlscourse; O.
Campell,"GIğbal
Inscription: How Foreign Policy Constitutes the United States",
AlternaHves, C: 15
(3), Yaz 1990, ss. 263-286 ve Writing Securlty: United States
Foreign
Policyand The Politics of IdenUty (Manchesıer: Manchester
University Press,
1992). Burada Campell bir devletin uluslararası iliğki1eroi iç
yapısının bir fonksiyonudur ,
ğeklindeki geleneksel görüğü tersine çeviren postmodern
egemenlik ve müdahale
çalığmaları yapıyor.
84) T. Todorov, The Conquest of Amerlğa (New York: Harpcr
Collins, 1985).
85) 0rneğin bkz. J. Piscatori, .. The Rushdie Affair and the
Politics of Ambiguity",
International Affairs, C. 66' (4), Ekim 1990, ss. 767-789.
86) 0. Purrit, Reasons and Persons (Oxford: O. Univ. Press,
1984).
87) Bkz. C. Enloe, Bananas, Beaches and Bases: Makıng Feminist
Sense of
International Politics (Berkeley: University of Califomia
Press, 1989); ve T h e. Mornlng Arter: Sexual Politics at the End of the Cold War
(Berkeley:University of Califomia Press, 1993); K. Grant ve R. Newland,
Gender and
International Relatlons (Bloomington: Indiana University Press,
1991); J. A.
Tickner, Gender In International Relations (New York: Columbia
University
Press, 1992); S.- V. Peterson. (dcr.), Gendered States:
Feminist (Re)Vlslons of
International Relatlons Theory (Boulder: Lynne, 1992).
88) A. lagger ve P. Rothenburg. Feminist Frameworks: Alternatlve
Theoretleal
Accounts of Relatlons Between Women and Men (New York: MeGraw-Hill,1984); Enloe, Ibld.
89) B. Hooks, Feminist Theory - From Margln to Center (Boston,
MA: South End
Press. 1984j.
90) R. Paenueeo, "CAPS: Part of National Trend in Peaee Studies",
Capital Area
Association for Peace Studies Chronlcle, C. I, Nisan 1990; C.
Rank, "The
InterdiseipIianary Challenge of Peaee 'Studies", D. C. Thomas
ve M. T. Klare (der.),
Peace and World Order Studies: A Currlculum Gulde (Boulder:
Westview Press,
1989).
91) C. M. Stephenson, 'The Evolution of Peace Studies".Thomas/Klarc,
Ibld., ss. 11-12.
92) Örn: Doügherty/Pfaltzgraff, op. c1t., bir düzineden fazla
yaklaşımı belirliyor. Bir diğeri
yirmi dörtten fazla yaklaşım sıralamış durumda. Bkz. V.
Kubalkova ve A. A. Cruikshank,
Marxism-Leninism and Theory of International Relatlons (London:
Routledge and Kegan Paul, 1980) |