...................
...................

KIŞ GECESİ

ŞOCENTSUK Ali
Çeviri: Atalık Rafet
Nalçik, 1929

                         
...................
...................

Щ׀ымахуэ жэш

Жэш губжьащи, жьы зэпихум

Бадзэ хужьыр къырехьак׀,

Къуак׀и тафи къимыгъанэу

Джэбын хужьыр къырешек׀.
 

Ауэ щы׀эщ жьым , боранхэм

Зи уэрэдыр дэжууф,

Уэсыжь укхуэр жьы зы׀этыр

Щ׀энэк׀алъэу зубыдыф.
 

Щ׀ым мыл джанэ щит׀эгъами,

Унэм ахэр щоп׀щ׀энт׀эф,

Нэпск׀э щ׀ыгур щ׀агъанами,

Ахэр ׀энэм щохъуэхъуэф.
 

Ахэр пкъык׀э дэщхьу щытми,

Я гъамахуэщ и лъэс псори,

Унэ нэхухэм щыщ׀эж фадэр

Жэнэт рсынэщ ахэм дежк׀и.
 

Сыхьат мыгъуи…жэш борэнхэм,

Ц׀ыхухэм ещхьу, е къахьыф,

Щ׀ыфэр пц׀анэу къагъуэтами

Мыл ׀ув джанэ щат׀эгъаф.
 

Джэтэ жанк׀э сауами,

Хущхъуэ згъуэтмэ сыхъужынщ.

Ауэ гуауэр гум къинамэ-

Ар хущхъуэншэщ- мыхъужынщ.

 

Щхьахуэф׀ зауэр щыщы׀эуэ

Щ׀ылъэр лъыпсым щыри׀эм,

׀эшэу, лъашэу, милионхэр

бейхэм уызыхь щащ׀ыгъам,-

зи лыр зауэм яхуа фызыр

джафэу унэм къыщ׀энат,

дуней хьалъэр тригъууэ

плъап׀эу зы къуэт къыхуэнар.


 

Щ׀aлэ ц׀ык׀ум жэхэплъэхук׀э,

Насыпыщ׀эм къегъагугъэ,

Мэжэщ׀ал׀э къе׀эу щытми,

Гугъэ гуэрым зыпегъаплъэ.
 

Ауэ пхъашэщ щ׀ымахуэжьыр-

Дыгъужь нэщ׀у къыжьэхопхъуэ,

Хъыданыжьхэр саби закъуэм

Къыришэк׀ми ныф׀оп׀ыщ׀э.

 

Пщ׀эркъэ, ьыныр – псэм и хъуахуэщ,

И нэм и псэм ирехьал׀э.

“”Махуэл дэк׀мэ, сип׀ыжынкъэ»”,-

жи׀э щ׀ык׀эу ар догушхуэ. 

Kış Gecesi

Fırtına esiyor, gece azgın-

Beyaz sinek gibi karı savuruyor,

Her tarafa dere tepe demeden

Bembeyaz kefeni giydiriyor.
 

Ama o karlı fırtınalarla, var-

Türkü söyleyebilenler.

Kütük gibi karları sürükleyen-

Rüzgarla dalga geçe bilenler.
 

Yerler buzdan elbise giyse bile,

Onlar terleyebiliyorlar evlerinde,

Göz yaşlarıyla yer küreyi gömseler,

Sofrada zevkle yemek yiyebilirler.
 

Vücutça bize benzeseler de,

Yılın tüm mevsimleri yazdır,

Aydınlık evlerinde akan içkiler

Onlar için kutsal kaynak gibidir.
 

Kötü şartlar… güçlü fırtınalar,

İnsanlar gibi, kötülük yapabiliyorlar,

Çıplak buldukları vücutlara

Buzdan elbise giydiriyorlar.
 

Beni yaralasalar keskin kılıçla,

İyileşirim ilaç bulunca.

Ama, kırgınlık kalbe oturunca-

Onun ilacı yoktur çıkmaz kalır orada.
 

Başına buyruk savaş devam ederken

Kan rengine boyanmıştı topraklar,

Kolsuz bacaksız milyonlar

Evlatları uğruna feda edilirken,-

Kocası savaşa sürülen kadın

Kimsesiz kalmıştı bomboş evde,

Dünyanın tüm zorlukları sırtında

Tek ümidi, kalan küçük oğluydu evinde.
 

Evladının yüzüne baktıkça,

Yeni ümitler doğuyordu kalbine,

Açlık ne kadar sıkıştırsa da,

Gönülden bakıyordu başka ümitlere.
 

Ama kış çok acımasız fırsat vermiyor,

Durmadan aç kurtlar gibi saldırıyor,

Eski çaputların hepsini sarsa da

Çocuğunu üşümekten kurtaramıyor.
 

Bilmiyor musun, evlat – canın parçasıdır,

Gözüyle, canıyla birleştiriyor.

‘’zaman geçerde bir gün, bana bakar’’,-

Der gibi o küçük evladıyla yürekleniyor.