DÜŞ USTALARI

Onlar;
Dost’lar
Düş Ustalarıydı………
Sonsuz Boşluğun; AŞK Bahçelerinde …
GÜLLER, KARANFİLLER, LALELER ekerlerdi…
Gökkuşağının doğduğu diyardan neşet eden
Ateşin Çocukları
Terra’nın ilk şafağına uyanırken
Titriyordu tüm realiteler köklerinden
Ki onlar, dostlar
Açtıkça kainatları kendinde
Sonsuz bir Düşün Hay-At’ına
Dalga dalga bilinç nefesin içinde
Birlikte aşkla sevgiyle
Usul usul yaklaşıyorduk menzile
Ne Ademler
Ne Havvalar
İlk Yaradılıştan bir bahane
Asl-Ol’An varmak üzereydi ilk -sebebine-

Ah dostum ah
Tüm seyri seferden
Bir -nar- tanesi yüreğimde
Ki sonsuz binlercesi de
Nar’ın her hücresinde
Çok muyduk
Yoksa hiç yok muyduk
Bilemedik…

Derdimiz ki
Kendiliğimizdi
Ne idiysek keşfedecektik…
Hele bir dinle … sevgili
Kolay olan çok -zordu-
Zor olduğu için de hep unutulacaktı…
Kendimden dışarı çıkmak içindi
Tüm yaratılan
Yaratılan aslında unutmuşluktu sonsuzluğumda
Başkaca nasıl keşfedebilecektik ki
Düş ustalarının kendiliği Ol’An -düşünü- ???
Unutmak; her zaman başlangıçtı
Yoksa nasıl hatırlayacaktık ki keşfin güzelliğini ???
Ama
Ama
Gidilen yerden de ne gelinebilmişti…
Ne de vazgeçilebilmişti
Ne yar’dan ne ser’den
Sebebler neticeleri
Neticeler ki sebebleri boyunca açılıyordu
Sonsuzca
Tüm nedenler
Hacet deydiler ki
N’ler
Ne edecekler
Ki eyleyeceklerdi
Düş ustaları
İdiler…
Ki geçecekti
Düş bile kendinden kendine
Nasıl akacaktı ki okyanuslar kumtanesine
Nasıl yürüyecekti dağlar bulut hafifliğinde
Nasıl dikilecekti yokluktan
AŞK’ın K’af-tanı
Ki
Yaşam Ağacı inci işlemeliydi…
Kaç CAN dönmedi Aşk’ın seferinden
Yokluğu oldu
Sonsuzlukça kayboldu

Ah yokluğum ah
Yoksun
Ki Var Ol’duğuma inanayım
Yok’luğum,
AŞK’ın ifadelerindeki varlığından da öte
Sebeblerim ve neticelerim
Yalanı görünce buldum seni -nedenim-
Hepside kabulum…
Sadece Sen varsın
Sevgili
Ben zinhar zaten yokum…
Aşkım, Düş Ustam
Düşle düşleyebildiğini
Sonsuz düşlerinde
Sen ki Sevgilisin
Aşk Bahçesi
Bir’in
İçkin içinde
Renk renk çiçekler, tomurcuk tomurcuk
Açmaya ve rüzgarda savrulmaya ürkek
Ki morunu alını yeşilini ustamın yüreğinden yüklenmiş
Morlar, mor gecelerde uykuya dalmış sevgiliye hasretler
Al al Ol’muş, kiraz çiçeği, Ateşe Aşkı niyaz etmedeler
Yeşilim, çayırlar çimenler ormanlar
Hepsi sen
Sen varsın sevgili
Kardeşler, gözlerinde aydınlık şafağın amansız bekleyişinde
Saçılmış bahçemin dört bir yanına,
Hasretim Ol’An çiçeklerim
Yüzyıllardır yolunu gözlediklerim
Şairin şiirinde sevgili diye SES verdiklerim…
Meleklerim,
Ah kocayüreklerim,

Her şey Ol’duğu gibi
Ve öyle güzel

Aynalar yerli yerinde

Hepside kendi seyrinde
Seyreyleyen dönüşürse

Onlar’da dönüşüyor seyreyleyene

Sevdiğim sevdiceğim dinle
Ateşe odun gerek
Havaya rüzgar
Suya balık
Toprağa tohum
Aynaya ayna gerek
Seyreyleyene
Ne olmak gerek
Bil ki
Aynalardan bilecek
Tüketene kadar görüntüsünü
Yansıyan kendiliğinde
Dönecek içine içine
Döndükçe dönüşecek içinde
Düş üstüne
Düş düşleyecek
Düşleyen
Kendiliğini de düşleyecek
Ki
Aynaymış gibi
Düş düşleyene
Düşte bir gün solup gidecek
Gerçek –taş- gibi ortaya düşecek

Düş(ü)L-eyecek

İnan bana şimdi göz göz oldu sevinçten yüreğim
Sen de ki
Ben senim,
göz’üm, kulağım ses’im
Sağım solum nefes’im
Devranlar geçti
Şimdi
Güz’üm
Harman yeri
Kendiliğimin hasadınca
Düşleri ektiğim Bahar’dayım
Diyeyim ki
Her gözüm, Balım peteğim
Bahçelerim şenlendi
Neşe bile neşelendi
Şükürler Ol’sun
O’na
Şükürler Ol’sun
Düş Ustalarına
Şükürler Ol’sun
BİZE

İstanbul, 08.04.2011