Hiç bir toplum
vatansız, hiç bir vatanda insansız olamaz. Her vatanın bir
sınırı, dili ve bayrağı olmalı. Gönlüm bunların hepsinin
bağımsız olmasını ister. Olmasa da o toprakta yaşayanlarla, o
toprakları gelecek için paylaşmalıyım. Çünkü, insanın olmadığı
toprak toprak, toprakta vatan değildir. Tarih boyunca Adigeler
(Çerkesler) tüm zorluklara ve göçlere karşın
vatanlarında kalmayı, günümüze ulaşmayı sağlamış
toplumlardan biridirler. Ancak sürgün olayı, kazanan ve
kaybeden güçlerin onayıyla yaşandı. İrademizle değil.
Göç Adige ulusunun çoğunluğunu vatanından uzaklaştırdı
ve kendi topraklarında azınlığa düştüler. Bunlar genelde
hepinizin malumudur.
Adige toplumu için koparılan yaygaralara baktığımızda,
genel olarak her iki tarafında aynı noktada birleştiğini
görmekteyim. Anlaşamadıkları nokta yöntemlerdir.
Yöntemlerde şuna benziyor, bir kısmı ‘’gemi limana nasıl
girsin’’ derken, diğerleri ‘’gemi o limana girsin de
nasıl girerse girsin’’ demektedir.
Sonuçta bizlere lazım olan o liman ve inecek yüklerdir.
Baktığımızda limanın sabitliği, yüklerin gezginliği
ortadadır. Şimdi, Adigey bir liman. Her zaman
sığınılacak bir yer. Yılardan beri azınlıkta olanlar
kendilerini, dillerini ve kısmen de olsa vatanlarını
korumuşlar. Biz muhacerette olanlar sadece laf
üretmişiz.
Geriye dönüp baktığımızda göçten bu yana ne verdik?
Koskocaman bir hiç.
O halde vatana katkı sağlamak isteyenleri kendimize göre
yargılamayalım. Birileri bedenini, birileri aklını,
birileri parasını götürür. Bazılarda her şeyini. Sonuçta
hepsi bir katkı sağlamıyor mu?
Bizler bunlarla, birbirimizle uğraşacağımıza,
muhacerette ve anavatanda aynı şarkıyı neden
söylemiyoruz? Söylenecek olanların özü toprak değil mi?
Vatanında olmak isteyenleri ister hayalcilikle suçlayın.
Bizim için hiç de önemli değil. Bizim için önemli olan
orada toplanmaktır. O toprakları koklamak, işlemektir.
Bana da sorarsınız ‘’neden dönmedin, dönmüyorsun’’ diye,
döneceğim. Artık zamanı geldi. Yalnız bu güne değin
sayemde dönenlere bakın.
Toprakla ilgili söylenecek çok şey var ama sözlerimi
Mete Han’ın şu sözleriyle bitirmek istiyorum.
"Benden eyerimi isteyin vereyim,
Atımı isteyin vereyim,
Çadırımı isteyin vereyim,
Fakat yurdumdan hiç kimse,
Bir karış toprak istemesin,
Veremem, veremem."
Evet, ister kalıcı, ister dönüşçü olsun, insanı ve
vatanı için üretime katkısı olan herkesi seviyorum.
Gelecek hepimizin olsun.
Ihıtenıgheche… |