Bu direniş ve savaşta, kuşkusuz, savaşan işgal güçlerine karşı suikastlar, sabotajlar olmuştur ama sivil yerli ve yabancılara karşı terör ve rehine yöntemleri uygulanmamıştır. Ancak bir Hindli casusun mahkemeye çıkarıldıktan sonra idam edilmesini anımsıyorum.

Şu anda Birleşmiş Milletler örgütünün üyesi olan irili-ufaklı birçok Afrika ve Asya devleti 1945’ten sonra kuruldu. Bunların çoğu sömürgecilere karşı ulusal kurtuluş hareketine girişti. Kimi silahlı, kimileri de Hindistan/Pakistan gibi barışçı yollarla.

Bunlar arasında kurtuluş savaşının en kanlısını Fransa’ya karşı Cezayir Kurtuluş Cephesi (FLN-Front de la libération nationale) yaptı. Fransızlar da acımasızdı, FLN de... Ama FLN’in Bağdat Müslümanları gibi rehine insan kestiği anımsamıyorum. Kurallarına uygun kurtuluş savaşı yaptığı için, bütün dünyanın sevgisini kazanmıştı FLN. Fransız aydınları FLN’i destekleyen bildiriler yayınladılar, FLN saflarında kurtuluş savaşına katılan Fransızlar oldu.



Diktatör Batista’ya karşı direniş Küba dağlarında başladı. Küba kurtuluş savaşı tam anlamıyla modern bir gerilla hareketidir. Özellikle Latin Amerika’dan birçok özgürlükçü Castro’nun kurtuluş birliklerine katıldı. Küba kurtuluş savaşında da sivil halkın rehin alınıp idam edilmesi gibi hareketler olmadı.
Olmadı derken “terör” sınıfına sokulacak propaganda cezalarından söz ediyorum.



Irak’ta bir ulusal direnişten söz etmek kuşkusuz mümkün değil. Irak’taki hareketler Irak halkının ulusal amacını temsil etmiyor. Geçen temmuz ayında kendi gözlerimle görüp yazdığım gibi, Irak şu anda üçe hatta dörde bölünmüş durumda: Sünni Araplar, Şii Araplar, Kürtler ve Türkmenler... Bunlara Asurileri de katabiliriz. Bu saydığım toplulukların hiçbirinin ortak amaçları yok, kaynaşmış bir Irak ulusu adına, bu ulusu yaratmak için yaptıkları herhangi bir girişimleri yok. Amerikalılar gittikten sonra işsavaş kesinlikle başlayacak ama onlar gitmeden de başlayabilir.

Düşünsenize Araplar ABD’ye karşı savaşıyor, buna karşın Kürtler ABD’nin yanında ve hizmetinde. Bir taraf ABD’ye hizmet etmeyi, bir taraf da ona karşı savaşmayı seçmiş durumda. Ulusal birlikleri olmadığı gibi dinsel birlik de söz konusu değil.
Ortada birleştirici bir tek amaç olmadığı için fanatik gruplar teröre başvuruyorlar ve (varsa) dostlarını yitiriyorlar.
Bu nedenle kafa kesen teröristleri ulusal direnişçi olarak görmek mümkün değil. Görenlerin ya aklı yok ya da ulusal direnişin niteliklerinden haberi yok.



Aynı durum Kafkaslar için de söz konusu. Ama burada Irak’taki karmaşayı yüzle çarpmak gerekir. Amerikan filmlerinde “Beyaz Irk” anlamında kullanılan “Kafkasyalı” sıfatını kullanabilecek neredeyse yüze yakın etnik oluşum var. Belki çok daha fazla. Dil de öyle Türkiye’nin yarısı kadar bir toprak üzerinde ondan fazla devlet ve özerk bölge var.

Kafkasya’da yaşayan halkların ve dillerin hepsi birbirine akraba. Sovyetler Birliği dönemi (1917-1990) dışında tam 300 yıldır Ruslara karşı direniyorlar ama bu direniş Karaçay-Çerkeslerin, Ahbazların, Balkarların, Çeçenlerin, İnguşların, Dağıstanlıların, Osetlerin, Çerkeslerin ortak bir amaç için bir araya gelip bir ulus yaratmalarına yol açmamış... Direnişlerini birleştirecek bir ulusal amaçları olmadığı için dinsel inançlarının bayrağı altında direnmek zorunda kalıyorlar.
Bunun da sonu terör.



Terörizme arka çıkanları, terörizmin adını ve adresini, kedinin pisliğini gizlemesi gibi gizleyenleri Çeçen lider Şamil Basayev yalancı çıkardı. Son ayların terörist girişimlerinin çoğunun sorumluluğunu yüklendi.
Demek ki ulusal amacı olmayan direnişler ulusal kurtuluş savaşı yapamıyorlar ama ne yazık ki terörizme dönüşüyorlar.
Bu nedenle bu konuda bana küfredenlerin her şeyden önce tarih derslerini iyi öğrenmeleri gerekiyor.