Samimiyetsizlik ve ikiyüzlülük, bir kişilik problemidir.
Karanlık ruhlu
insanların çoğu bu kişilik problemini yaşar.
Bu
tür insanlar, hangi makamda olursa olsun, bunların derdi,
benliktir, gururdur, çıkar ilişkisidir.
Onlar için kültürel değerler birer
maskedir.
Ahlakî ve kültürel söylemlerle nemalanma derdindedir onlar.
Onlar, ahbap çavuş ilişkisine bayılır.
Samimiyet ve ideal mi dediniz?
Hak
getire!
Bunlarda liyakat aranmaz, vefa hiç bulunmaz.
Şan,
şöhret, hırs ve haset hiç eksik olmaz.
Bu
insanları hemen öyle tanıyamazsınız.
Maskeleri aldatır sizi.
Kültürel söylemlerine inanır, hatta birlikte çalışırsınız.
Maskeleri düşüp gerçek yüzlerini görünce de
iğrenirsiniz.
Asıl
problem ise bu karanlık ruhlu insanların, kurumların başına geçme
sevdasıdır.
“Olur mu?” demeyin, vardır elbet örneği.
Dönemler boyu
kurumunun başında görevini sürdüren,
kültürünü, toplumunu bitiren.
Bu
haldeyken bile toplumunu yönlendirmeye yeltenen vardır elbet!
İşte
sana manzara: Kimsenin güveni kalmamış bir tabela kurum ve
yanında kırılmış, dökülmüş bir toplum.
Bilirsiniz, dernekler, kurumlar statü sevdalılarının arenasıdır.
Yüzüne taktığı kültür maskeyle itibar
sahibi olma, statü kazanma gayreti hep olmuştur, olacaktır da.
Hayat bu, bazen öyle insanları yan yana getirir ki herkes hayret
eder.
Aynı fotoğraf karesinde hayal bile edemeyeceğiniz kişileri yan
yana görürseniz şaşırmayın.
“Sen nelere kadirsin ey çıkar ilişkisi!”
diyip geçin.
Bir gün, bir bilge, kendi türleriyle uçmayı reddeden iki ayrı cins
kuşa rastlar.
Merak eder
nasıl olup da bir yabancıyı kendi kardeşlerine yeğlediklerini.
Biri karga, biri leylek...
O
kadar farklıdır ki kuşlar, ihtimal veremez birbirlerini
sevdiklerine, kardeşleriyle değil de birbirleriyle uçmayı
yeğlediklerine.
Yaklaşır ve merakla inceler kuşları. Ta ki her ikisinin de topal
olduğunu keşfedinceye kadar.
O
zaman anlar ki, sahip oldukları değil, sahip olmadıklarıdır
kimilerini birbirlerine yakın kılan.”
Ne garip değil mi? Bir tarafta kültürel duyarlılık,
azim ve gayret. İnananlar, samimi olanlar, omurgalı duranlar
bu topluma, bu kültüre hizmet için çırpınanlar…
Diğer tarafta, çıkar ilişkileri, benlik, hırs,
haset. İnanmayanlar, “Mevzubahis menfaatse gerisi
teferruattır!” diyenler, ikiyüzlüler, menfaatperestler…
Bakın, büyük sözlerde nasıl da güzel anlatmış
ikiyüzlülük:
“İnsanlarla yüz yüze konuşarak her sorunu
halledebilirsin; ama bazı insanlar gelir önüne, hangi yüzüne
konuşacağını bilemezsin. “
“Yüzsüzdür insanoğlu kimse bilmez fendini, kime
iyilik yaptıysan ondan koru kendini.”
“Artık ikiyüzlüleri sevmeye başladım. Çünkü
yaşadıkça yirmi yüzlü insanlar görmeye başladım.”
İnsan, şerefi, haysiyeti için yaşmalı.
Bu erdemlerle, bu güzelliklerle yaşayanlara sevgi,
saygı samimiyet ne güzel yakışıyor!
Peki, bu kadar zillet, bu kadar ikiyüzlülük,
bu kadar omurgasızlık kime yakışıyor? |