Son olaylar, bir kez daha yüreğimizi yaktı, kanımızı dondurdu. Ateş düştüğü yeri değil
hepimizi yaktı. Gencecik fidanlar kesildi, yok oldu. Duyarlı kesim çok öldü,
çok üzüldü, çok yoruldu. Duydukları, okuduklarıyla bir kez daha kahroldu.
Düşünceler horlandı,
fikirler aşağılandı,
Farklılıklar, yok sayıldı.
Sığ düşünce, öfke dilini
patlattı.
İnsan olmak, insan gibi davranmak
niye bu kadar zorlaştı!
Önyargılar, vicdanları savurdu.
Kanlı katiller değil, öldürülen fidanların
fikri, zikri sorgulandı.
Eleştiriler, amacını çoktan aştı.
İnsan olmak niye bu kadar zorlaştı?
Hani, önce insan diyorduk?
Hani dil, din, ırk sonra geliyordu?
Biz, neden bu sığ düşüncelerde boğulduk?
Neden büyük paydayı unuttuk?
Bu mu sağduyu, bu mu
insanlık?
Öyle ya senin gibi düşünmüyorsa,
Senin camiandan değilse,
Ne önemi var,
vur öldür!
Bu kadar ucuz değil mi insanlık?
SUÇLU SENSİN EY KÖR TAASSUP!
Köreldin,
Kirlendin,
Kabalaştın,
Kin ve nefrete bulandın.
Sen, insanlık madenini unuttun!
Hani renk, dil, din daha sonra gelirdi?
Hani insanlık ortak
paydaydı?
Ölümler üzdü, olaylar yordu…
Yetmedi, sanal âlem bir
kez daha öldürdü bizi!
Olayların iç yüzünü bilmeden,
Kişileri tanımadan konuşanı mı dersin?
Tarafgirlik
mi dersin?
Üslupsuzluk mu?
Cehalet mi?
Siyaset mi?
İdeolojik körlük mü
dersin ne dersen de hepsi var bizde?
Kabalık var,
Hakaret var,
Küfür var, yargılamak var,
ötekileştirmek var!
Olmayan ne?
Olmayan, irfan!
Olmayan, tahammül,
Olmayan, gencecik fidanlara ve
yaralı ailelere saygı!
Olmayan sevgi, hoşgörü!
Olmayan, insanlık!
Bu son olayda cür'etimiz, haddimizi çok aştı.
Sağduyumuz, hedefinden şaştı.
İnsan olmak niye bu kadar zorlaştı?
Neymiş demek,
Edep, akıl, fikir yozlaşırsa,
Ufuk kararır,
düşünceler darlaşır,
İnsan olmak zorlaşırmış!
|