14.01.2006

Sizlere bugün bir öykü anlatacağım.

Babası küçük oğlunu avcılığa alıştırmak için yollara düşmüş. Bir yere gelmiş kamp kurmuşlar. Tüfeği küçük çocuğa anlatmış. Fişeği nasıl koyacağı, emniyeti ne zaman açacağı, omzuna koyduğu kundağı hangi sıkılıkta tutacağını tek tek anlatmış.

Çocuk ısrarla avcılığı sevmediğini hayvanları vurmaktan acı çektiğini söylemiş. Onların da annesinin babasının ya da çocuklarının olduğunu, onları öldürdüklerinde annesiz babasız ya da evlatsız kalacaklarının kaygısını taşımış.

Babası, karınlarını doyurmak için bunun doğal bir şey av hayvanlarının birbirlerini avlayarak yaşamlarını sürdürdüklerini belirtmiş. Sonunda da eklemiş: Güçlüler her zaman güçsüzleri avlayarak yaşamlarını sürdürürler.

Bu arada yuvasından oldukça uzaklaşmış bir tavşan yavrusu neşe içinde çalılıklar arasında koşturuyormuş. Ayağı kaymış ve tepeden yuvarlana yuvarlana aşağı uçmuş. Bacağı kırılmış.

Göklerin hakimi kartel görmüş tavşan yavrusunu. Şimşek gibi inmiş yanına. Sonra suratını asarak, tavşan yavrusuna neden yuvasından ayrıldığını sormuş. Korkudan titreyen tavşan ağlamaya başlamış ve annesinin yanına gitmek istediğini söylemiş. Kartal yuvasının nerede olduğunu sormuş. Dağın arkasındaki yamaçta olduğunu öğrenince pençeleriyle sıkıca tavşan yavrusunu tutmuş ve havalanmış.

Tavşan yavrusu ilk kez bu denli yükseklere çıkabildiği için sevinçten çırpınıyormuş.

Kampta baba ile oğul sohbet ederken üzerlerinden geçen kartal ve pençelerindeki tavşan yavrusunu gören baba oğluna dönmüş bak demiş görüyor musun bir tavşan yavrusunun kartal kapmış yemeye götürüyor. Çocuk hemen tüfeği kapmış ve babasına uzatmış. Kartalı vurup, tavşan yavrusunu kurtarmasını istemiş.

Baba nişan almış ve kartalı vurmuş. Çocuk kartalın pençesindeki tavşanı özenle kucağına almış babasına dönmüş.

Babacığım dünyada senden daha iyi bir canlı yok…