Ayşe Nart

Bu şiir, ulusların geçmişleriyle yüzleştiği, birbirlerinden özür dilediği, çaldıkları toprakları ve kültürel değerleri geri verdiği bir dünya hayalinden yola çıkılarak yazıldı. Elbette bu gerçek değil, yalnızca bir rüya. Ama bazı rüyalar, gerçeğin en saf biçimini yansıtır. Bu şiir, o rüyanın ifadesidir.

İnsanlığın tarih boyunca işlediği hatalara, unutulan vicdana ve bastırılmış adalete dair bir hatırlatma. Aynı zamanda sade bir arzuyu dile getiriyor: insanların sadece küçük bir toprak parçasında huzurla yaşama hakkı.

Ben bir rüya gördüm
Ve o gün, bu yüzden yasak başladı

Çünkü o rüyada
Uluslar birbirlerinden özür diliyordu
Kanla, savaşla, yalanla aldıkları toprakları geri veriyorlardı
Sadece toprakları değil
Onurları da iade ediliyordu

İngiltere Hindistan’dan
Fransa Cezayir’den
Türkiye Ermenilerden Yunanlılardan Kürtlerden
Rusya Çerkeslerden ve Ukrayna’dan
Çin Tibet’ten
Amerika Kızılderililerden
Almanya Yahudilerden (en azından özür diledi)
İsrail Filistin’den
İspanya Güney Amerika’nın yerli halklarından
Belçika Kongo’dan
Hollanda Endonezya’dan
Japonya Kore ve Çin’den
Avustralya Aborijinlerden

Bazıları özür dilemişti
Ama özür yetmiyordu

Topraklar dönüyordu sahiplerine
Müzelerden çalınan eserler geri veriliyordu
Susturulan diller tekrar konuşuluyor
Yasaklanan şarkılar yeniden söyleniyordu
Silinmiş kültürler yavaş yavaş nefes alıyordu

Ama bu liste tamam değildi
Çünkü özür dilemek bitmiyordu
Daha çok toprak vardı daha çok isim daha çok acı

İnsanlık henüz sadece yüzleşmenin başındaydı
Ve gerçek barış
Ancak tüm bu özürler yüksek sesle söylendiğinde mümkün olacaktı

Ve sonunda insan fark etti ki
En büyük düşmanı başka insanlar değilmiş
Zekâsıymış

Zekâ, bilgesiz başıboş kalmıştı

Ateşi buldu barınak yaptı yazıyı icat etti
Sanat yarattı bilim geliştirdi uzaya çıktı

Ama aynı zekâyla
Kitle imha silahları yaptı
Doğayı yok etti
Kendisini bile tüketen sistemler kurdu

Bilgisini büyüttü
Ama vicdanını küçülttü

Ve işte o yüzden
Rüyalar hâlâ en gerçek şeylerdi

Oysa belki de
Her insan
Sadece kendi bahçesindeki
Yüz metrekare toprağa
Birkaç çiçek
Bir gölge
Bir nefeslik huzur ekmek istiyordu
Ve aslında
O kadar toprak yeterdi

This poem was written from the idea of a world where nations confront their histories, apologize to each other, and return the lands and cultural values they once took by force. Of course, this is not reality – it is only a dream. But some dreams reflect truth more clearly than facts ever can. This poem is an expression of that dream.

It is a reminder of the mistakes humanity has made, the conscience it has ignored, and the justice it has postponed. And at the same time, it expresses a simple wish: that every person might live peacefully on a small piece of land.

I Had a Dream

I had a dream
And on that day dreaming was forbidden

Because in that dream
Nations were apologizing to one another
They were returning the lands taken through blood war and lies
Not just the lands
But the dignity too

The United Kingdom to India
France to Algeria
Turkey to Armenians Greeks and Kurds
Russia to Circassians and Ukraine
China to Tibet
America to Native Americans
Germany to the Jews at least they apologized
Israel to Palestine
Spain to the indigenous peoples of South America
Belgium to the Congo
The Netherlands to Indonesia
Japan to Korea and China
Australia to the Aboriginal peoples

Some had apologized
But apologies were not enough

The lands were returning to their rightful owners
Stolen artifacts were being returned from museums
Silenced languages were being spoken again
Banned songs were being sung again
Erased cultures were slowly breathing again

But the list was not complete
Because apologies never end
There were still many lands many names many wounds

Humanity was only at the beginning of confrontation
And true peace
Could only begin once all those apologies were spoken aloud

And in the end humanity realized
Its greatest enemy was not other nations
It was its own intelligence

Intelligence left without wisdom had gone astray

It discovered fire built shelter invented writing
Created art advanced science reached the stars

But with the same intelligence
It made weapons of mass destruction
Destroyed nature
Built systems that consumed even itself

It grew in knowledge
But shrank in conscience

And that is why
Dreams were still the most real things of all

Perhaps, after all
Every person
Only wanted a small garden
A hundred square meters of earth
To plant a few flowers
A bit of shade
And a breath of peace
And truly
That would have been enough