YEMUZ Nevzat Tarakçı

155 yıl geçti aradan.
Zaman, çok değerlerimizi aldı götürdü.
Biz gündelik telaştayız.
Geç kaldık, geç kalıyoruz!

Gün oldu, üzüldük, ağladık, hırçınlaştık.
Gün oldu övündük, kasıldık, böbürlendik!
Böylece iyi kötü yaşar gideriz sandık,
Aldandık, geç kaldık!

155 yıl geçti aradan.
Aşındı kültür, kimlik; yıprandı dil.
Ne olur bunu böyle bil ve irkil!

155 yıl önce savruldu toplum dört bir yana.
Bu, nasıl acı vermez sana?

Vaziyet, kimine göre çok vahim, kimine göre kader!
Dün geçti, bugün bitti, yarınlar bizi bekler.

Her şeye rağmen bilinçli bir kesim direniyor.
Okuyor,
Düşünüyor,
Üretiyor,
Yok oluşa direniyor!

Peki ekseriyet?
Ekseriyet, kapsama alanı dışında.
Onlara ulaşılmıyor.
Onlar, bilmiyor,
Merak etmiyor,
Duymuyor!
Acıyı, hissetmiyor.
Yok oluştan, tükenişten etkilenmiyor!

Toplumda teslimiyet, alabildiğine,
Ümitsizlik olabildiğince!

Bu ilgisiz kesim, uyarıcı bekler.
Bir uyansa güce büyük güç ekler!

Bir yanda ümit, gayret, samimiyet…
Diğer yanda acı, sancı, vahamet!

Gayretler var, cılız da olsa, desteklenmeli,
Gençler, bilinçlenmeli.
Ana dili işlemeli.
Ümitler yeşermeli.
Geç kaldık, geç kalıyoruz!
Aldandık, aldanıyoruz!

Kültüre duyarlı bir avuç insanın gayreti alkışa değer.
Ancak bu bilinç tabana yayılamazsa eğer.
Ne “bze” ne “xabze” kalır ne “başka bir değer!”
Geç kaldık, oyalanıyoruz!
Aldandık, aldanıyoruz!

155 yıl geçti aradan,
Tek tek kayıyor değerlerimiz elden, avuçtan.
Toplumda, yok oluşa direniş bilinci olmadan
Nasıl çıkar bu kültür komadan?

Birbirimizle didişerek enerjimizi harcıyoruz!
Tek yürek olmanın hayaliyle yaşıyoruz!
Geciktik, gecikiyoruz!

Zaman akıyor, kültür eriyor.
Vaziyet vahim, bilinçli kesim bunu biliyor ve ürperiyor!

Var mı dersiniz önümüzde 50 yıl!
Bunu düşündükçe deliriyor akıl!

155 yıl geçti ardan.
Ne diyelim, korur inşallah yaradan!
Hani ne demişler:
Işık, ışıktır görene,
Işıktan köre ne!