YEMUZ Nevzat Tarakçı

Sevgili ana dilim,

Mahcubum size karşı, sevginin gereğini yapamadım, vefalı davranamadım, aldattım sizi.

Sevgili ana dilim, sözde kaldı sevgim.

Seni seviyorum, dedim durdum, sevginin gereğini yapamadım, başkalarıyla aldattım sizi.

Keşke aldatan sadece ben olsaydım.

Biliyorum sevenlerin(!) çoğu aldattı, aldatıyor seni.

Biliyorum, kırgınsın, küskünsün, yorgunsun, bitkinsin!

Güzel dilim, beni affedebilecek misin?

Geç de olsa anladım gerçeği.

Hatırlıyorum, seninle annem tanıştırdı beni.

İlkokul çağında seni sevdim, seninle oldum hep.
Ne oldu, nasıl oldu, yeni sevgililer girdi aramıza, unutturdular seni.

Oysa sen, atalarımın yadigârısın, özümsün, ruhumsun…

Hatalıyım, suçluyum, ne olur affet beni!

Sensiz de olabilecek sandım.

Meğer ne çok aldandım.

Şimdi aklım karışık, duygularım tarumar.

Anlarsa beni sağır, dilsiz, âmâlar anlar.

Daraldı dünyam, yitirdim benliğimi, konuşamıyor, anlayamıyor, duyamıyorum.

Kaybettiğim hazinenin değerini şimdi daha iyi anlıyorum.

Dilsizlik bir felaket, belki de bir kıyamet!

Bunu derinden hissediyor, herkes anlasın istiyorum.

Uzun zamandır yorgun, ümitsiz ve bitkindin.

Ey dilim, ses ver şimdi nerelerdesin?

Seni anlayamadım, derin mananı kavrayamadım.

Oysa sen, benliğimin temeli, kültürümün gür sesiydin.

Sen, tarihime köprü, atamdan armağansın.

Sen, ruhum, özüm, tutan elim, gören gözümsün.

Sen her şeyimsin.

Seninle olamadım, seninle konuşmadım, seni anlayamadım, ne olur affet beni!

Geç fark ettim: Seni sevmek, ecdadı sevmek, Elbruz’ da gezinmekmiş.

Meğer dilimizin güzelliğince güzel ve güvenlikteymişiz!

Doğdum seni duydum, seninle büyüdüm.

Sonrasında değiştim ve seni unuttum.

Seninle seslenirdi anam, seni haykırırdı babam!

Sensizlik kararttı dünyamı inan.

“Gücümüz kültürümüzdür!” der dururdum.

Meğer kültürü yaşatan, onu taşıyan “dil” miş, bunu nasıl unuttum?

Dilsiz kültür yaşamaz, kültürsüz millet olmazmış.

Şükürler olsun ki geç de olsa sensiz olamayacağımı anladım!

Söz veriyorum önder Sosrukua’ya, bilge Setenay’a!

Artık seninle yaşayacağım, seninle konuşacağım, seni anlatacağım, senden ayrılmayacağım.

Artık şarkım, ümitsizlik; bestem, çaresizlik olmayacak!

Ruhum ve benliğim seni kucaklayacak.

Şimdi nerelerdesin bilmiyorum.

Ses ver ne olur, ses ver!

“Affettim seni!” de.

Bu sözü duysam bir, bu bana yeter!

Biliyorum, çok yorgun ve hastaydın.

Söyle nasılsın?

Ne olur çok yorgunluğum, hastalığım gün be gün artıyor, deme!

Çocuklar ve gençler gücüme güç, canıma can katıyor, de!

Evet, evet duyuyorum kısık sesini.

Diyorsun ki:

Dostlarım, yorgunum, hastayım ama ne mutlu ki sevenlerim gün geçtikçe artıyor, enerjim katlanıyor.

Bana olan aşkınız, bu tükenmez sevginiz eminim sonsuza kadar yaşatacak beni.

Ne olur beni unutmayın!