Ali İhsan Aksamaz

Ax, ar gondineri tkvala kobžirik̆o,

memaʒ̆k̆astu nenaçkimişi gamank̆orerepe,

haʒ̆i mu p̆ik̆oti mutu varen!

Xark̆i dobavi çkva tiçkimisti ma,

“nananena dolokunumuşirt̆udoren k̆oçişi”,

ostibu ostibute ma nenaçkimi gomdini,

çkva nenapeşen tkvalape kodolubikuni,

haʒ̆i ma jurneçi odoni ar xanis jurneçi gyebureri yorğani,

haʒ̆i ma Arap̆eburi naoxoʒ̆onams,

Latinuri nanç̆arums do Turkuli na isinapams ar p̆agani, nananena goç̆k̆ondineri,

çkva nenapes nauxvamams,

domixasuri baba,

domixasuri dobadonaçkimi!

Adigesteri var pskidur mara çkva

Adigeburi bisiminam,

nananenaçkimi keyemotfit,

T̆ent̆eli bore,

ini maven…

(Şiiri: Çetin Öner/ Lazurişa tercüme: Osman Özel)

+

ANADİLİ

Ah bir tek yitik sözcüğü bulsaydım eğer,

çözülürdü dilimdeki düğümler

şimdi ne yapsam

ne etsem

nafile!

yabancılaştım artık kendime bile

“anadili giysisiymiş insanın”

susa susa ben dilimi yitirdim

başka dillerden sözcükler giydim.

şimdi ben

kırk odalı bir handa

kırk yamalı bir yorgan

şimdi ben

arapça anlayan

latince yazıp, türkçe konuşan bir pagan:

anadilini unutup

yadırgı dillere tapan.

bağışla beni baba,

bağışla anayurdum!

adige gibi yaşamıyorum ama,

artık adigece düşünüyorum.

anadilimi örtün üstüme,

anadilimi örtün!

çıplağım;

üşüyorum.

(Şiir: Çetin Öner/ Lazcaya tercüme: Osman Özel)