TOPRAK

GHUNEKHO K. Özbay

Hiç bir toplum vatansız, hiç bir vatanda insansız olamaz. Her vatanın bir sınırı, dili ve bayrağı olmalı. Gönlüm bunların hepsinin bağımsız olmasını ister. Olmasa da o toprakta yaşayanlarla, o toprakları gelecek için paylaşmalıyım. Çünkü, insanın olmadığı toprak toprak, toprakta vatan değildir. Tarih boyunca Adigeler (Çerkesler) tüm zorluklara ve göçlere karşın vatanlarında kalmayı, günümüze ulaşmayı sağlamış toplumlardan biridirler. Ancak sürgün olayı, kazanan ve kaybeden güçlerin onayıyla yaşandı. İrademizle değil. Göç Adige ulusunun çoğunluğunu vatanından uzaklaştırdı ve kendi topraklarında azınlığa düştüler. Bunlar genelde hepinizin malumudur.

Adige toplumu için koparılan yaygaralara baktığımızda, genel olarak her iki tarafında aynı noktada birleştiğini görmekteyim. Anlaşamadıkları nokta yöntemlerdir. Yöntemlerde şuna benziyor, bir kısmı ‘’gemi limana nasıl girsin’’ derken, diğerleri ‘’gemi o limana girsin de nasıl girerse girsin’’ demektedir.

Sonuçta bizlere lazım olan o liman ve inecek yüklerdir.

Baktığımızda limanın sabitliği, yüklerin gezginliği ortadadır. Şimdi, Adigey bir liman. Her zaman sığınılacak bir yer. Yılardan beri azınlıkta olanlar kendilerini, dillerini ve kısmen de olsa vatanlarını korumuşlar. Biz muhacerette olanlar sadece laf üretmişiz.

Geriye dönüp baktığımızda göçten bu yana ne verdik?

Koskocaman bir hiç.

O halde vatana katkı sağlamak isteyenleri kendimize göre yargılamayalım. Birileri bedenini, birileri aklını, birileri parasını götürür. Bazılarda her şeyini. Sonuçta hepsi bir katkı sağlamıyor mu?

Bizler bunlarla, birbirimizle uğraşacağımıza, muhacerette ve anavatanda aynı şarkıyı neden söylemiyoruz? Söylenecek olanların özü toprak değil mi?

Vatanında olmak isteyenleri ister hayalcilikle suçlayın. Bizim için hiç de önemli değil. Bizim için önemli olan orada toplanmaktır. O toprakları koklamak, işlemektir. Bana da sorarsınız ‘’neden dönmedin, dönmüyorsun’’ diye, döneceğim. Artık zamanı geldi. Yalnız bu güne değin sayemde dönenlere bakın.

Toprakla ilgili söylenecek çok şey var ama sözlerimi Mete Han’ın şu sözleriyle bitirmek istiyorum.

“Benden eyerimi isteyin vereyim,
Atımı isteyin vereyim,
Çadırımı isteyin vereyim,
Fakat yurdumdan hiç kimse,
Bir karış toprak istemesin,
Veremem, veremem.”

Evet, ister kalıcı, ister dönüşçü olsun, insanı ve vatanı için üretime katkısı olan herkesi seviyorum.

Gelecek hepimizin olsun.

Ihıtenıgheche…